شیون و غوغا مکن زینب خدا صبرت دهد            صبر کن خواهر الهی مصطفا صبرت دهد
لـرزه افـتاده به دستانت کمی آرام باش            بر لبم دارم دعـا خیرالنسا صبرت دهد

بعدِ من با لشگرِ غارت مواجه می‌شوی            حق تو را در جنگ با این اشقیا صبرت دهد

بازوانت می‌شود خیلی کبود از ضربه‌ها            کاش یزدانت میانِ ضربه‌ها صبرت دهد
می‌شوی مانند زهـرا مادرم یاسِ کـبود
گاه می‌پرسی ز خود آخر گناهِ ما چه بود؟
گوش کن زینب که این وادی یقین دارم مناست            آب و خاکش با دل و جانِ حسینت آشناست
وعده‌گاهِ ماست این وادی،محلِّ آخر است            لب فرو بند از گله اینجا قرارم با خداست
رنجـشِ بسیار می‌بـینی تحمّل کن فقـط            پرچمِ این نهضتِ عظما به دستانِ شماست
از چه لطمه می‌زنی ای مهربان همراهِ من            می‌دهم پاسخ سوالت را که اینجا کربلاست
چند روزی بیشتر مهمان نباشم در برت
ای فـدای اشک‌ها و سیـنۀ غـم‌پـرورت
این همان جایی‌ست که آئینه‌ها را می‌کُشند            بینِ گـودالِ وفـا؛ کـوه وفـا را می‌کُشند
این همان جایی ست که شیرخواره‌ام پر می‌کشد            پیشِ چشمانِ خودم سرِّ دعا را می‌کُشند
اربـاً ارباً می‌شـود جـسـمِ عـلـی اکـبرم            خواهـرم پیـغـمبر کـربـبلا را می‌کُـشند
می‌شود دستانِ ساقی‌ام جـدا از پیکرش            زادۀ امّ البـنـیـن مـاهِ لـقـا را می‌کُـشـنـد
خواهرم آرام‌تـر این کـربلا کرببلاست
می‌شود روزی ببینی که سرم بر نیزه‌هاست